Arbeidscontracten waarbij iedere zekerheid over te presteren arbeidsuren en dus over het inkomen wegvalt. Werkers wiens baan weggesneden wordt, en als ze dan niet snel genoeg ander werk vinden maar hun zuurverdiende spaarpotje moeten opsouperen. Terwijl ze al heel hun carrière bijdragen aan de sociale zekerheid.
Als de heren partijvoorzitters na de gemeenteraadsverkiezingen van 13 oktober eindelijk weer zullen starten met het vormen van een federale regering zal blijken of die asociale sciencefiction ook werkelijkheid wordt. Het zal me benieuwen of Conner Rousseau (Vooruit) en Sammy Mahdi (CD&V) verder meegaan in de denkspinsels van formateur De Wever. Laat ons hopen van niet, want die gingen behoorlijk uit de bocht. En dan hebben we het nog niet gehad over een netto-index, waar alleen de werkgever beter van wordt. Of over de knip in gelijkgestelde periodes voor pensioenen die voor heel veel vrouwen een heel zure appel zou zijn. Of over de besparingen in de dienstverlening die de overheid aanbiedt aan haar burgers. Of over sancties voor langdurig zieken.
‘De hersenspinsels van formateur De Wever gingen behoorlijk uit de bocht.’
In al die ballonnetjes zit één rode draad: een diep misprijzen en wantrouwen voor werkers. U. Bent. Het. Probleem. Politici en werkgevers wassen ondertussen de handen in onschuld. Terwijl net zij de plank telkens misslaan. Wie heeft beslist geen elektrische bussen te bestellen bij Van Hool? Niet de werkers. Wie heeft beslist de werkgeversbijdragen, en de bedrijfsbelasting fors te laten dalen en zo een krater geslagen in de staatskas? Niet de werkers. Wie heeft beslist dat er alsmaar langer en flexibeler moet gewerkt worden en tegelijk tijdskrediet en landingsbanen afgebouwd, met als finaal resultaat 500.000 langdurig zieken? Niet de werkers. Wie heeft beslist te lobbyen voor grote verbrandingsmotoren en de boot van betaalbare elektrische wagens te missen? Niet de werkers. Wie heeft ervoor gekozen de aanvoerketens ver weg te leggen en ons land kwetsbaar te maken? Niet de werkers.
En toch zouden werkers de rekening van al dat mistasten betalen, als het van de formateur afhing. Nogmaals betalen, na jaren van strakke loonmatiging en na een carrière van hoge bijdragen. Bedrijven zouden daarentegen nog wat extra gepamperd worden met extra verlagingen van de sociale bijdragen, goedkopere overuren en nachtarbeid. Een eerlijkere bijdrage van grote vermogens, is blijkbaar ook al een onoverkomelijk struikelblok.
Hoe ver kan je van het padje zijn? En wie geraakt er na 13 oktober snel terug op?
ACV-voorzitter Ann Vermorgen
