‘Met de welvaartsenveloppe hebben we sinds 2006 mooie dingen kunnen doen’, klonk het, ‘in alle takken van de sociale zekerheid en ook voor mensen in de sociale bijstand. Omdat het ACV er een prioriteit van maakte om de laagste minima in de sociale zekerheid op te trekken tot de Europese armoedenorm werd dat sinds 2016 zelfs nog mooier.’
Urenlang voerden VBO-voorzitter Pieter Timmermans en co werkelijk geen klop uit.
Welnu, de namiddag voorafgaand aan een interprofessioneel akkoord kropen de VBO-onderhandelaars geheid in de huid van de inactieven. Urenlang voerden Pieter Timmermans en co werkelijk geen klop uit om vervolgens midden in de nacht met een ontwerp tot interprofessioneel akkoord (IPA) op de proppen te komen. Het tweejaarlijkse VBO-masterplan om (vermeend) naar hun bed lonkende onderhandelaars gauw te paaien.
Enter Chris Serroyen. Als hoofd van de ACV-studiedienst mocht hij ’s nachts discussiëren over de welvaartvastheid van sociale uitkeringen. Terwijl ik nog voor middernacht slaapwandelend de weg naar de koffiemachine vergeefs screende op pizza, begon Serroyen zijn e-mails te beantwoorden.
Vanaf twee uur ’s nachts praatte hij ons bij over de veldrit van Niel, een paar nieuwe muziekgroepen die hij ontdekt had, en over de films die hij het weekend ervoor had gezien.
Sleepless
In de Rupelstreek is er namelijk een cinema die een film op de linkerhelft van het scherm afspeelt op dubbele snelheid, en tegelijkertijd achteruit op de rechterhelft van het scherm. Gehaaste Rupelaars hebben zo maar een half uurtje nodig om een film te bekijken, net zolang je gratis voor de deur mag parkeren. Zo bekijkt Serroyen elke film met meer oog voor detail dan gewone stervelingen in een gewone cinema.
Rond een uur of drie 's nachts haastte Chris Serroyen zich naar de onderhandelingstafel en dicteerde hoe het luik ‘welvaartsvastheid’ eruit hoorde te zien.
Wanneer rond een uur of drie een interprofessioneel akkoord in de lucht hing, graaide Serroyen een paar mappen bijeen, haastte zich naar de onderhandelingstafel en dicteerde vervolgens hoe het luik ‘welvaartsvastheid’ eruit hoorde te zien. Voor iemand ook maar een vraag durfde stellen, corrigeerde hij al zelf een foutje dat hij inmiddels had opgemerkt.
De punten waarvan hij, terecht, vermoedde dat niet iedereen aan tafel ze in alle details begrepen had, herhaalde hij alvast. Pro forma kwam de wakkerste op de werkgeversbank nog tussen, om definitief het bijltje erbij te leggen nog voor Serroyen halfweg zijn repliek was. Daarmee was de welvaartsvastheid in het IPA bezegeld.
Pravda
Die nacht zelf nog werkte Chris Serroyen de tekst af die hij had voorbereid om de achterban over het IPA-ontwerp in te lichten. Daarin stonden, tot op de eurocent nagerekend, de plus- en de minpunten van het ontwerpakkoord, zonder toegevingen weg te moffelen. Fans van Pravda of de nieuwsbrief VBO Direct waren bij hem aan het verkeerde adres.
Hij was er trots op dat zijn adviseurs hem waar nodig corrigeerden, vertelde hij ter gelegenheid van zijn afscheid op de ACV-studiedienst.
Een collega-adviseur keek me verbaasd aan. Ook mij schoot zo’n moment niet meteen te binnen. Maar Chris had gelijk: over de plot van Sleepless in Seattle wisten we hem inderdaad ooit aan te vullen.