Volgens de ACV-voorzitter zijn er dringend investeringen nodig in de openbare diensten en in de mensen die die diensten iedere dag moeten waarmaken. Tegelijkertijd werpen de klimaatcrisis en de vergrijzing een donkere schaduw. Maar de plannen die deze zomer op tafel lagen, gaven volgens Ann Vermorgen weinig perspectief om dat aan te kunnen pakken. ‘Die supernota leest als een ideologisch pamflet.’
Vermorgen maakt in het gesprek met De Tijd dan ook brandhout van de socio-economische plannen van De Wever. ‘Alles wat met begroting te maken heeft, hangt met spuug en paktouw bijeen. Het idee van een meerwaardebelasting werd compleet uitgehold’. Vermorgen noemt voorts de bijdrage van de rijke achterban van De Wever en Bouchez (MR) onevenredig klein.
‘Op het einde van de maand willen de mensen meer geld op hun rekening zien staan.’
Ann Vermorgen
De afgeschoten plannen voor een fiscale hervorming van minister van Financiën Vincent Van Peteghem (CD&V) waren volgens Vermorgen daarvoor nochtans een goede basis. Er werden in de supernota weliswaar enkele elementen uit overgenomen, maar onvoldoende om een evenwichtig geheel te vormen. ‘Op het einde van de maand willen de mensen meer geld op hun rekening zien staan. Maar dat geld werd opnieuw gehaald bij de openbare diensten, waardoor de publieke dienstverlening in het gedrang komt of duurder wordt. Ik zag ook plannen om te morrelen aan de lonen en aan de automatische indexering van de lonen. Als je wat je met de ene hand iets geeft maar het met de andere hand terugneemt, is dat een vestzak-broekzakoperatie.’
Sociale onzekerheid
Grootste pijnpunt is volgens Vermorgen het uithollen van de sociale zekerheid. Wie ziek, werkloos of invalide wordt, wordt genadeloos afgestraft. ‘De sociale zekerheid wordt voor die mensen heel snel sociale onzekerheid’.
Voor de ACV-voorzitter ‘is het onbegrijpelijk dat er plannen waren om de welvaartsenveloppe te halveren. Dat is een jaarlijks budget dat naar de laagste pensioen en uitkeringen gaat. Het is net dankzij zulke instrumenten dat de armoede bij ons daalt.’
Verregaande flexibiliteit
Voorts maakt de voorzitter zich ook zorgen om de verregaande versoepelingen van de arbeidswetgeving die in de tekst beschreven stonden. Het uitbreiden van onbetaalde overuren, het afschaffen van de zondagsrust en de deur openzetten voor meer nachtarbeid en flexibiliteit lijkt daarbij vooral op maat van de werkgevers geschreven, in plaats van een middel om meer mensen aan het werk te krijgen.
Nochtans is dat ook een doel dat het ACV nastreeft, verzekert Vermorgen. ‘Alleen kan dat niet ten koste gaan van de mens en de planeet. Als je meer mensen aan het werk wil krijgen door hen hun ademruimte in hun gezinsleven te ontnemen, dan ga je net de rekening betalen via lagere productiviteit [...] Een nog flexibelere arbeidsmarkt is een snelweg naar nog meer burn-outs en arbeidsongeschiktheid. Het is net omgekeerd: je kan productiviteit winnen door te voorkomen dat mensen uitvallen.’