Het verhaal van Eddy lijkt wel een modern kerstverhaal. Na een leven lang als happy single kwam het ouderschap toch nog onverwacht op Eddy’s pad. In november van dit jaar adopteerde hij Wahid, een Afghaanse jongeman die in 2016 als zestienjarige moederziel alleen in België was aangekomen. Eddy’s ogen glinsteren wanneer hij van wal steekt: ‘Hoe ik Wahid heb leren kennen? Op een warme zomeravond zit ik wel eens buiten op straat met wat buren. Een vrolijk zingende Afghaan was al een paar keer langsgereden op zijn fiets. De derde keer stopte hij om me een sigaret te vragen. En zo zijn we aan de praat geraakt. Die zomer is hij blijven komen, bijna elke avond. Diezelfde winter kreeg hij problemen op zijn studio, de verwarming was stuk en de huisbaas deed moeilijk. Ik heb geen seconde getwijfeld en bood hem aan om bij mij te komen wonen.’
Een jaar later trok Wahid in bij Eddy. En het klikte tussen de twee. ‘Ik voelde dat Wahid een stuk van zijn jeugd kwijt was, zijn zogenaamde ‘apenjaren’. Als tiener was hij onderweg naar België. Die puberteit kwam pas later naar boven.
Zo heb ik wel een aantal keer gedacht: nu zit ik hier met een puber in huis. Maar ik begreep het en kon hem wegwijs maken in zijn nieuwe leven. Ook met meisjes kon hij wel wat wijze raad gebruiken.’
Betekenisvolle schakel
Twee mannen onder één dak, die formule blijkt prima te werken. En Eddy besloot om nog een stap verder te gaan: ‘Toen Wahid hier ongeveer een jaar woonde, heb ik voorgesteld om hem te adopteren. Ik heb zelf geen kinderen en wil wel voor iemand iets betekenen. Wat zou er anders gebeuren met mijn huis, mijn bezittingen? Wahid was hier volop zijn toekomst aan het uitbouwen. En ik kan op die manier een betekenisvolle schakel zijn in de ketting van zijn leven.’
‘Pa’. In het begin was het even wennen voor allebei, geeft Eddy toe. Maar nu is het de normaalste zaak van de wereld. Een jaar geleden is de adoptiezoon naar Antwerpen verhuisd, waar hij werkt als taxichauffeur. Eddy glimlacht: ‘Zijn favoriete clientèle zijn oude dametjes, die hij dan met al zijn charme in en uit de auto helpt. Mensen helpen, dat zit er ook bij hem in.’
Buren zonder grenzen
Intussen zit Shayeq de hele tijd stil te luisteren. Hij herkent het verhaal van Wahid, de eenzame tocht naar België zonder familie. Amper dertien was hij, toen hij hier aankwam. Tijdens een zoektocht naar een woonst voor zijn familie – onderweg naar België – kruiste zijn levenspad dat van Eddy. En ook ditmaal twijfelde Eddy geen seconde: ‘Op een facebookgroep Buren zonder grenzen zag ik een dringende oproep verschijnen. Ik was net eigenaar geworden van een klein huisje in Tienen. Shayeq is komen kijken en was meteen enthousiast. Wat de waarborg betreft, die heb ik laten vallen. En ook indexeren doe ik niet. Waarom, vraag je je af? Als ik morgen doodval met een miljoen op mijn rekening wil dat maar één ding zeggen: dat ik voor een miljoen te weinig geleefd heb.’
Het verbaast inderdaad hoe gul Eddy leeft. Uit zijn eenvoudige huis spreekt soberheid: ‘Ik ben niet rijk, ik ben geen miljonair. Zet me morgen in een villawijk met een Mercedes voor de deur en zwembad in de tuin, dat zal me niet gelukkiger maken. Mensen helpen met de weinige middelen die ik heb, dat maakt me rijk’. En dat levensmotto zie je in alles wat hij doet. ‘Rijschool Timmermans is er ook een voorbeeld van’, zegt Shayeq lachend. Intussen hielp Eddy al 36 vluchtelingen met het behalen van hun rijbewijs, onder wie ook Shayeq en Wahid.
‘Da’s mijn sociale afwijking, ja. Maar ik ben er trots op. Als je nu kijkt wat er gebeurt aan het Klein Kasteeltje (de plek in Brussel waar asielzoekers zich kunnen aanmelden, red.), al die mensen in de kou op straat, dat is vreselijk. Veel mensen lijken vergeten te zijn wat solidariteit betekent. Helpen kost niet altijd geld, enkel wat moeite. Dat verandert de wereld van die mensen en ook je eigen wereld.’
Begin januari is de adoptieprocedure van Wahid eindelijk rond. Eddy kreeg intussen een kaartje met gelukwensen van de hele straat. Voor de kersverse ouder, gefeliciteerd, staat erop te lezen: ‘Wahid en ik hebben samen een heel mooi traject afgelegd. Hij staat vandaag met beide voeten stevig in het leven en ik heb daar een stukje aan meegebouwd. Ook voor de familie van Shayeq heb ik iets kunnen bijdragen aan hun toekomst. Voor mij is dat een kleine moeite, voor hen is dat een wereld van verschil.’
