Dankbaar en strijdbaar, dat zijn wij vandaag. Dankbaar voor onze sociale welvaartsstaat, strijdbaar omdat het werk nooit af is en er steeds herstelwerk te doen is. Onze verworvenheden zijn niet vanzelfsprekend, zo tonen al te veel voorbeelden. Het wantrouwen steekt de kop op, de winst regeert. Kindergeld wordt in vraag gesteld omdat ouders het fout zouden gebruiken, toegang tot sociale woningen ontzegd omdat een bewoner thuisblijft om te zorgen voor de kinderen.
Voor veel mensen die werken, is dat werk ziekmakend in plaats van betekenisgevend. De race naar de bodem van de lage lonen is ingezet om de dividenden nog te verhogen. We vatten de klimaaturgentie niet, blijven ongehinderd de lucht vervuilen en onze gezondheid hypothekeren. Ontsnappingsroutes via vennootschappen voor mensen die vinden dat hun bijdrage aan de sociale zekerheid te hoog is, zijn legio.
Stakingsrecht wordt middels éénzijdig verzoekschrift ondergeschikt bevonden aan het belang van een supermarktholding die in een buurland kinderen van dertien tewerkstelt. De sociale strijd van vandaag is even groot als die van gisteren.
'Sommigen hopen dat de staat voor iedereen zal zorgen. Anderen geloven dat ‘de vrije markt’ de enige weg is. Maar de echte oplossingen liggen tussen staat en markt, waar mensen solidair zijn met elkaar.'
Marc Leemans, Luc Van Gorp, Peter Wouters
Ons model van samenleven en de sociale vrede die daaruit voortvloeit, was nooit vanzelfsprekend en is dat ook vandaag niet. Sommigen hopen dat ‘de politiek’ alle problemen zal oplossen, dat de staat voor iedereen zal zorgen. Anderen geloven nog dat ‘de vrije markt’ met zijn neveneffecten de enige weg is. Maar laat ons wel wezen, de echte oplossingen liggen in het midden, tussen staat en markt, daar waar mensen solidair zijn met elkaar.
En in dat midden spelen mensen de hoofdrol, in hun ziekenfonds, hun vakbond, hun seniorenvereniging, hun jeugdvereniging, hun sportclub, hun fietsbieb … Daar worden mensen die andere mensen helpen opnieuw de maat der dingen … Rerum Novarum.