In het Verenigd Koninkrijk was er in juli de drievoudige moord op Carol Hunt (61) en haar twee dochters, Hannah (28) en Louise (25). Zij werden vermoord met een kruisboog door een ex-partner van Hunt. Drie weken later vermoordt een jonge man drie jonge meisjes tijdens een Taylor Swift-dansles.
Een maand later werd de Indische Dr. Moumita Debnath (31) vermoord na een brutale groepsverkrachting toen ze een dutje deed na haar 36-uur lange shift. In de dagen daarna was haar naam trending bij de zoekfunctie op pornowebsite Pornhub.
Dr. Moumita Debnath werd vermoord na een brutale groepsverkrachting. In de dagen daarna was haar naam trending op pornowebsite Pornhub.
Diezelfde dag werd ook Abuja Area Mama (33), een dragqueen en sekswerker, vermoord. Enkele dagen later in augustus wordt de 8-jarige Narin Güran ontvoerd en vermoord en in een zak teruggevonden. Haar vader, broer en nonkel worden vervolgens opgepakt. Begin september lezen we over de verkrachting van een maatschappelijk assistente in de gevangenis van Antwerpen.
In diezelfde maand ging in Frankrijk het proces van start tegen de man van Gisèle Pelicot (72). Hij had haar gedurende een periode van bijna tien jaar ’s nachts gedrogeerd en laten verkrachten door 92 verschillende mannen.
Nog in september steekt een ex-partner van de Oegandese Rebecca Cheptegei (33) haar in brand. De Olympische atlete overlijdt vier dagen na de aanval. Een paar dagen later wordt Kesaria Abramidze (37), een Georgische transvrouw, vermoord.
Trauma porn
Ik kan mijn hele column vullen met verhalen als deze. Maar dan zou ik geen punt kunnen maken, en dan zouden de gruwelijkheden die deze vrouwen meemaakten hier gewoon als trauma porn staan.
Dit zijn slechts de verhalen die we kennen. Ze zijn zo afschuwelijk dat de media ze niet konden negeren.
Dit zijn slechts de verhalen die we kennen. Ze hebben genoeg verontwaardiging uitgelokt, of zijn zo afschuwelijk dat de media ze niet konden negeren. De hoeveelheid aan verhalen en hun snelle opeenvolging illustreren dat gendergerelateerd geweld een globaal en systemisch probleem is.
Ongeveer een op de drie vrouwen wereldwijd krijgt te maken met fysiek of seksueel geweld tijdens het leven. Vaak gebeurt dit door een (ex-)partner. Alarmerende cijfers die zich ook doorzetten binnen de LGBTQIA+-gemeenschap: 22,5 procent transvrouwen en 22,4 procent non-binaire personen zeggen al geweld meegemaakt te hebben. 19,2 procent van de transmannen zeggen al slachtoffer te zijn geweest van seksueel geweld.
Veiligheid voor vrouwen, meisjes en de LGBTQIA+-gemeenschap is zonder twijfel gelinkt aan onze collectieve bevrijding van geweld. Voor die collectieve bevrijding hebben we, hoe dan ook, mannen nodig.
Geen duivels, wel echtgenoten en vaders
Als ik het gesprek daarover wil aangaan, is er steevast minstens één man die me zegt: ‘Niet alle mannen zijn slecht!’ Of: ‘Dat zijn de extreme gevallen. Geen mannen, maar monsters.’
Laat dat nu net het probleem zijn. De mannen die overgaan tot extreme vormen van geweld zijn geen beesten, lone wolves, monsters, duivels … het zijn echtgenoten, (ex-)partners, vaders, broers, nonkels, neven, vrienden, collega’s, buurmannen. Ze op die manier bestempelen doet af van hun gemeenschappelijke deler: het zijn allemaal mannen.
Mannen moeten ophouden gewelddadige mannen te tolereren of te beschermen.
Kleinschalige, minder zeldzame vormen van misogynie zijn katalysatoren voor een cyclus van geweld. Het begint met seksistisch gedrag, of dat vergoelijken of negeren. Dat normaliseert onderdrukking, en onderdrukking leidt tot geweld. Bij gebrek aan consequenties voor daders escaleert het geweld tegen vrouwen.
Mannen moeten ophouden gewelddadige mannen te tolereren of te beschermen. Niet overgaan tot extreem geweld maakt je nog geen deel van de oplossing. Als mannen het discours over mannelijk geweld beu zijn, moeten ze in de eerste plaats hun gedrag veranderen, en dat van hun mede-mannen.
Voorkom geweld op vrouwen, in plaats van het nadien af te keuren. Dan verandert het discours vanzelf wel.
