Ik leerde hem meer dan veertig jaar geleden kennen en sindsdien ontmoetten we elkaar regelmatig om te praten en te discussiëren over de politiek, de letteren en de samenleving. Hij raadde mij aan niet zozeer naar het gekwebbel in de Wetstraat te luisteren, maar vooral te kijken naar de bewegingen in de straat.
In zijn werk toonde Walter van den Broeck dat schrijvers niet wereldvreemd zijn, maar zich zorgen maken over een vreemde wereld waarin kleyne luyden al te vaak de rekening betalen.
Een mens blijft best met zijn voeten in de aarde staan, en moet zeker niet naast zijn schoenen gaan lopen.
Kortizichtigheid
Walter maakte zich zorgen over een wereld waarin hebzucht, individualisme en kortzichtigheid de broodnodige samenhorigheid en solidariteit ondermijnen. Niet verwonderlijk dat hij ook een ambassadeur was van de Grootouders voor het klimaat. Voor hem was ‘een wereld met een dolgeworden klimaat maar niks.’
'Lezen is leven vanaf een afstand.'
Walter van den Broeck, Amanda en de widowmaker
In zijn werk toonde hij dat schrijvers niet wereldvreemd zijn, maar zich zorgen maken over een vreemde wereld waarin de kleyne luyden, de ‘onderdanen’ van de (economische) macht, al te dikwijls de rekening moeten betalen.
Ik zal Walter missen. Maar zijn boeken blijven bij mij. Ik zal ze blijven (her)lezen.
‘Leven is onmiddellijk reageren', schrijft hij in Amanda en de widowmaker (1994), 'met al je klieren, met al je vezels op wat zich aan je voordoet. Lezen is leven vanaf een afstand. Het wekt dezelfde gevoelens, maar je kunt ze beheersen doordat je zelf de afstand kunt regelen. Het stelt je in staat te begrijpen.’
