Het nieuwe jaar is amper twee weken oud en we hebben na de kroketten alweer een stevige portie roepers op ons bord gekregen, van binnen- en buitenlandse makelij.
Donald Trump wordt binnenkort weer president van een van de grootste landen ter wereld, maar ziet het nog net íéts groter, lonkend naar het hoge noorden. Diens adjudant (of is het omgekeerd), Elon Musk, moedigt de Duitsers aan opnieuw voor extreemrechts te kiezen. Een van onze eigen federale parlementsleden, Theo Francken (N-VA), suggereerde om voortaan op relschoppers te schieten (gelukkig niet met scherp) en MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez propageerde even later de jacht op de ‘ingebeelde zieken’ als een gedegen besparingsvoorstel.
Het ergste van al: niemand legt de roeptoeters een duimbreed in de weg. Is uw mening gelardeerd met leugens, beledigend of haatdragend? Kom maar op! Socialemediaplatformen werken binnenkort ook de laatste barrières voor vuilbekkerij weg.
En wie horen we bijna nooit? De werkmieren. De mensen die de boel doen draaien: ’s morgens opstaan, een boterham eten en aan de slag gaan. Het zijn hun stille inspanningen die ons land doen draaien. Zij rijden met de bussen, trams en vuilniswagens. Zij bemannen de loketten van alle mogelijke dienstverleners. Zij staan elke dag voor de klas om de jeugd wat kritische zin mee te geven als tegengif voor de oorlogskreten die hen om de oren vliegen. Waarom we hen nooit horen? Omdat ze aan het werk zijn om iets op te bouwen en in stand te houden, in plaats van af te breken. De samenleving, meer bepaald.
En als ze dan toch eens van zich laten horen, laat ons dan luisteren.
Luc Van Gorp - Voorzitter CM
