De goede verstaander heeft het al door: het zijn niet bepaald hervormingen waar werknemers beter van worden. Integendeel, inleveren op welvaart en welzijn wordt uw deel in deze politieke agenda. Natuurlijk probeert men het te verpakken. ‘We doen het voor onze kinderen.’ Want die zullen beter af zijn met minder koopkracht, met een slechter pensioen, met een lagere uitkering als ze hun werk verliezen, met een burn-out als ze knappen onder de oplopende werkdruk. Vergeef me het sarcasme, maar deze hervormingen lopen onherroepelijk uit in misvormingen.
Natuurlijk is er nood aan hervormingen. Fiscaal in de eerste plaats. Belastingen zijn ons aller bijdrage aan een leefbare samenleving, aan kwaliteitsvolle openbare diensten en aan onze sociale zekerheid. We klagen allemaal wel eens over het openbaar vervoer, over het tekort aan plaatsen in de kinderopvang, over wachttijden in de zorg, over slechte wegen, maar als we geen belasting betalen, kunnen er ook geen extra middelen gaan naar die dingen. Alleen draagt niet iedereen bij naar vermogen. Arbeid wordt zeer zwaar belast. Bij lagere lonen blijft van een loonsverhoging weinig over. Kapitaal, meerwaarden, huurinkomsten worden fiscaal met veel meer ontzag gepamperd. We moeten de belastingdruk dus beter spreiden. Door de tengerste schouders meer te ontzien. En door een faire bijdrage te vragen van wie nu te weinig bijdraagt.
Dat zou pas een structurele hervorming zijn! En hopelijk lukt het minister van Financiën Van Peteghem (CD&V) met zijn belastinghervorming. De voortekenen voorspellen echter weinig goeds. De grote roepers naar ‘structurele hervormingen’ staan nu al op hun achterste poten. Blijkbaar mogen hervormingen hun selecte clubje geen cent kosten, ze presenteren de rekening liever aan de brede bevolking. Ik vraag me af of ze beseffen dat meer rechtvaardigheid zorgt voor meer begrip in de samenleving en voor minder politieke extremen? Of liggen ze daar niet wakker van?
Marc Leemans, voorzitter ACV
