We hadden het kunnen weten, dat het na een nieuwe peiling politiek weer zou gaan stormen. Het politieke landschap is zo versplinterd dat de kleinste potentiële stemmenverschuiving leidt tot paniek in partijhoofdkwartieren. Peilingen sturen de politiek en zorgen voor dagenlang mediaplezier. Dat komt omdat partijpolitiek paniekvoetbal is geworden. Onder druk van de voetbalverslaggeving die de Wetstraatmedia zijn geworden. Messi – Mahdi, gaan ze door of niet?
We hadden het ook kunnen weten, dat partijvoorzitters die het even niet meer weten naar beneden zouden schoppen. Dat paniek de overhand haalt. Om zo de aandacht af te leiden van de slechte cijfers én om zo tegelijk te tonen hoe stoer ze wel zijn. Om zo beter te scoren in een volgende peiling. ‘Kijk eens wat ik durf’. Naar mensen schoppen die het moeilijk hebben, dat is politiek heel interessant omdat het quasi risicoloos is. Die mensen hebben geen machtige stem in de media, geen rechtstreekse lijn met televisie-economen op Twitter, geen vrienden in het parlement. De enigen op wie ze kunnen rekenen zijn vakbonden en armoedeorganisaties. Maar die liggen politiek niet in de goede lade, want ze stellen lastige vragen, doorkruisen politieke spelletjes, komen op straat.
Maar alsnog kwam het als een verrassing, de aankondiging van CD&V-voorzitter Sammy Mahdi in De zevende dag. Plots wil hij werkloosheidsuitkeringen in de tijd beperken. Terwijl hij in zijn vorig jaar verschenen boek nog schreef ‘Ik geloof niet in een beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkering’. Terwijl uit wereldwijd wetenschappelijk onderzoek blijkt dat uitkeringssancties niet werken om zieken of werkzoekenden aan het werk te dwingen. Ze drijven mensen gewoon richting armoede. Terwijl in een ernstige analyse van cijfers de sleutels voor echte oplossingen liggen. Uit die cijfers blijkt dat langdurig werkzoekenden voornamelijk mensen zijn met een medisch probleem, of dat ze op oudere leeftijd werkloos zijn geworden. Die problemen los je niet op met ze op droog zaad te zetten. Dat doe je door die problemen op te lossen en als dat niet lukt door te zorgen voor aangepast werk voor die mensen.
Maar dat is natuurlijk niet zo stoer, niet zo makkelijk te ballen in een straffe uitspraak in een televisiestudio. Dat vraagt inspanningen van de politiek zelf. Dat betekent dat de politiek de goede vrienden van het bedrijfsleven onder druk moet zetten om praktijken op de werkvloer aan te passen. Nee, dan is naar beneden schoppen interessanter en makkelijker.
Of het Sammy Mahdi iets zal opleveren, dat zal duidelijk worden in de beste peiling die we hebben: de verkiezingen. De analisten in de studio stellen in de voorbeschouwing wel al vast dat het politiek heel druk wordt in het stoere kamp. En wat dan? Nieuwe zondebokken zoeken? Zijn dan zieken aan de beurt? Na migranten, na de SWT’ers, na syndicalisten, na de Walen, na de armen?
Marc Leemans - ACV-voorzitter
