Voor de meeste mensen die ik ken behoort oorlog niet meer tot de manieren om een politiek doel te bereiken. Al zeker niet een oorlog met grondtroepen, raketten en tanks. Hoe is het toch mogelijk?
En toch, op een afstand van Brussel die korter is dan een reis naar Madrid, is een grondoorlog aan de gang. Omdat de baas van een land vindt dat het nodig is. Wat de inwoners van Rusland en uiteraard die van Oekraïne daarvan vinden telt niet.
Op dit moment is er nog geen enkel zicht op vredevolle stappen. Enkel dreigementen en een stijgend dodentol. Het kwetsbare evenwicht dat na de Koude Oorlog ontstond is daarmee verleden tijd. Net als Pax Christi veroordelen wij radicaal de oorlog, en roepen wij op om de wapens neer te leggen, de bevolking te beschermen en een nieuw pact rond gemeenschappelijke veiligheid te onderhandelen.
Intussen hopen wij dat het hernieuwde begrip voor mensen die de gruwel van de oorlog ontvluchten zijn effect mag hebben op álle oorlogsvluchtelingen. De bereidheid van de Belg om in nood bijstand te verlenen is indrukwekkend. Op deze berg van begrip kan veel werk verzet worden. Voor mensen uit alle werelddelen. Mijn hart wordt warm van al die daden van medeleven.
Dezer dagen voert de vredesbeweging actie. Zonder stoere taal, met voorstellen die iets betekenen, en met vrede op het oog. Zij leren ons dat er werk aan de winkel is, met de lange termijn in het vooruitzicht. Lange tijd waren de akkoorden van de generaties voor ons een garantie voor stabiliteit. Hoe dan ook moeten we daar weer naartoe. Onze afkeer van deze oorlog moet hierbij helpen.