Nostalgisch
‘Van nature ben ik heel nostalgisch. Vroeger ging dat te ver. Dan kon ik me wentelen in het sentiment van het verleden en mezelf wat zielig vinden. Ik ben dat gelukkig wat kwijtgeraakt door mijn kinderen. Door hen te zien opgroeien, zie ik mezelf ook vooruitgaan. In de muziek kijk ik nooit achterom, want dan bestaat het gevaar dat je tot stilstand komt. Voor mijn nieuwe plaat The best is yet to come, een best of, maakte ik een uitzondering. Maar alle nummers werden opnieuw opgenomen waardoor ze toch ook weer nieuw klinken.’
Tast
‘Je zou kunnen zeggen dat ik maar wat op de tast doe. Het gevoel voor muziek zit in een mens, dat kun je niet uitleggen. Maar ik heb ook hard gewerkt. Op mijn negentiende ben ik thuis vertrokken en begonnen als straatmuzikant. Ik ben op muren gebotst, maar mijn droom is uitgekomen en dat is pure magie. Paul McCartney ontmoeten, toeren met Neil Young en nu een plaat kunnen opnemen in de fameuze Abbey Road studio’s. Dat heb ik toch maar allemaal kunnen doen. Wat een avontuur.’
Vrijheid
‘De toenemende onrust in de wereld baart me zorgen, vooral als ik denk aan de impact die dat kan hebben op mijn kinderen. Ook in België zien we steeds meer polarisatie. Ik houd mijn hart vast voor de verkiezingen. Ik ben tegen elke vorm van extremisme. Vrijheid is essentieel om tot een gezonde consensus te komen. Zaken verbieden creëert net een voedingsbodem voor frustratie. Daarom moet het bijvoorbeeld ook mogelijk blijven om te protesteren en manifesteren.’
Zachtaardig
‘In 2004 had ik een ongeval met een zware fysieke en mentale impact. Bij een val van het podium verbrijzelde ik mijn voet. Die wordt nooit meer de oude. Maar volgens mijn vrienden ben ik daar wel als een fijner mens uitgekomen. De eerste jaren na de doorbraak van Novastar was ik vaak boos, teleurgesteld, ongeduldig en ook wat arrogant. Ik voelde veel onrust en had een kort lontje. Achteraf schaamde ik me daarover. Ondertussen ben ik veel zachtaardiger geworden.’
Ontvankelijk
‘Kunnen geven en krijgen is heel belangrijk. Dat wordt vaak vergeten. Ik speel bijvoorbeeld graag benefietconcerten. Dan word ik vaak bedankt door de mensen die ik geraakt heb. Vroeger was ik altijd geneigd om te zeggen Geen probleem, dat is normaal, het is niets. Maar dat is niet goed. Als iemand jou bedankt, dan moet je dat ook kunnen aanvaarden. Want anders blijft de ander op zijn honger zitten.’
