Met z’n allen een rij vormen om dan netjes naar binnen te gaan, in de kleuterklas vaak hand in hand. Is dat nog van deze tijd? Volgens mij niet. Al begrijp ik de idee erachter wel: verzamelen om daarna over te schakelen naar de klasruimte.
Op de school van onze kinderen, een zogenaamde leefschool waar ervaringsgericht onderwijs wordt gegeven, kennen kinderen geen rijen. Ook de schoolbel gaat er maar twee keer per dag, aan het begin en het einde. Na elke speeltijd wordt er luidkeels ‘verzamelen!’ geroepen door leerkracht en kinderen die zich in de buurt van de leerkracht bevinden. En als bij wonder stoppen kinderen met spelen en doen wat hun gevraagd wordt. Ik mocht het met mijn eigen ogen aanschouwen. Enkele achtergebleven kinderen die zich dieper in het speelbos bevonden, hadden de roep niet gehoord en werden nogmaals geroepen. Ook zij kwamen vliegensvlug aangesneld. De bel is niet nodig, de rij ook niet. Aangezien kinderen druppelsgewijs de gang en de klas binnenwandelen, heb je geen volgeprangde gang met kinderen die hun schoenen en jas willen kwijtraken, nee, het verloopt organisch. Ook het getrek, geduw en gefriemel in de rij, waarop je als leerkracht dan weer moet kijven, is bij deze opgelost. En wat nog meer is: je geeft kinderen vertrouwen. Je verbindt. Je zegt hen: ‘Ik vertrouw erop dat, wanneer ik je roep, je komt. Ik vertrouw erop dat je dan naar de klas gaat, uit jezelf.’ Zelfs bij de peuters en kleuters werkt dit systeem. Je geeft hun verantwoordelijkheid die ze aankunnen. Je geeft de autonomie om te groeien, gestoeld op vertrouwen en mildheid.
Is een rij nodig? Neen. Vertrouwen in de goedheid en de wil om goed te doen van onze kinderen, des te meer. Zo zullen ze uitgroeien tot volwassenen die om kunnen gaan met verantwoordelijkheid.
Lezersreactie
Nadat het opiniestuk van Nina Mouton in Visie verscheen, bereikte ons deze lezersbrief van Richard uit Sint-Truiden, die het grondig oneens is met de opinie van Mouton.
Beste,
Ik ben niet akkoord met M. Nina Mouton.
Uiteraard ben ik een oude ex-leraar, maar enige rust in een rij vervangt voor mij heel goed het vroegere gebed in Christelijk/Katholieke scholen. Dat bracht ook wat rust en stilte in het lokaal. Maar per klas en rij per rij rustig het lokaal binnengaan heeft dat gebed goed vervangen. En waarom zouden kleuters en leerlingen niet wat kunnen luisteren naar een opdracht die in hun ogen wellicht niet zinvol is;
Leren gehoorzamen is niet hetzelfde als leren luisteren. Er is al genoeg inspraak zonder inzicht van Peda-goochelaars en helaas van ouders.
Een oude knar groet jullie.
Met veel groeten van
Richard
Wil je zelf ook iets kwijt aan de redactie? Mail dan naar lezers@visieredactie.be .