Vrijdagavond, 21 uur. Aan het Steen in de oude Antwerpse binnenstad vertrekt de waterbus richting de haven. Geen toeristen aan boord, enkel de mannen op weg naar hun nachtshift bij havenbedrijf Katoen Natie. Hier kom je terecht in een schaduwwereld, waar werknemers al te vaak onder bedenkelijke arbeidsvoorwaarden werken.
Uitzendkracht Joseph (55) pendelt dagelijks vanuit Brussel: ‘Sinds december doe ik nachtshifts, omdat ik de dagshift niet haal met het openbaar vervoer. Anderhalf jaar werk ik nu bij Katoen Natie. De eerste drie maanden was dat telkens met een dagcontract. Nu werk ik met weekcontracten. Het traject van en naar het werk maakt het erg zwaar, tijdens de week heb ik enkel tijd voor slapen en werken.’
'Ik weet dat dit niet helemaal koosjer is, maar wat moet ik doen? Ik heb het geld nodig.'
Mustafa, uitzendwerker Katoen Natie
Een vergelijkbaar verhaal horen we bij Mustafa (45): ‘Ik werk nu 2,5 jaar bij Katoen Natie. Pas sinds vorige maand krijg ik weekcontracten, voordien waren het altijd dagcontracten. Ik wil graag een vast contract, maar dat krijg ik niet. Daarvoor is de productie niet stabiel genoeg, beweert men. Voor zover ik weet heeft bijna niemand hier een vast contract. Wie meer dan drie dagen ziek is, krijgt geen nieuw contract. Dan sta je met lege handen. Ik weet dat dit niet helemaal koosjer is, maar wat moet ik doen? Ik heb het geld nodig.’
Geen werkzekerheid door steeds maar opeenvolgende dagcontracten, geen tegemoetkoming in woon-werkverkeer, geen verlof onder contract. Verwaterde sociale rechten worden een smakeloze hutsepot. De lijst met klachten over hoe de wetgeving met de voeten wordt getreden is lang.
Boete
De mailbox van Eva Van Laere van Interim United bij het ACV, loopt vol met verhalen als die van Joseph en Mustafa. ‘De mistoestanden met uitzendwerk zie ik helaas in alle sectoren, het volume aan klachten bij uitzendarbeiders is heel groot. Uitzendkantoren en de bedrijven die uitzendkrachten inschakelen vinden het blijkbaar normaal om misbruik te maken van mensen en van de sociale zekerheid. Daarbij komt dat heel wat uitzendkrachten hun rechten niet kennen.’
De uitzendkrachten op de waterbus bevestigen soms maanden of zelfs jaren in eenzelfde onderneming aan het werk te zijn zonder vast contract. Om dat misbruik tegen te gaan, dreigt nochtans sinds begin dit jaar een financiële sanctie bij meer dan 40 opeenvolgende dagcontracten per semester bij eenzelfde onderneming. Grootgebruikers van opeenvolgende dagcontracten betalen dan een bijzondere rsz-bijdrage.
Of de nieuwe regeling de beoogde impact zal hebben, moet nog blijken uit de eerste analyses. Daarop is het nog even wachten.
De vaakst gehoorde klachten van uitzendkrachten
- Misbruik van opeenvolgende tijdelijke contracten door eenzelfde onderneming.
- 'Optie vast’ is vaak een verkooppraatje, in de contracten vind je geen garantie terug.
- Achterstallig loon blijkt een hardnekkig probleem.
Bron: Interim United
Onvrijwillig
Uit cijfers van het HIVA uit 2019 bleek al dat maar liefst 66 procent van de uitzendkrachten liever een vast contract wil, bij jongeren is dat zelfs 71 procent. De cijfers tonen ook aan dat hoe lager je op socio-economische ladder staat, hoe minder uitzendwerk een keuze wordt. Je wordt er in gedwongen. Ook in het tewerkstellingsbeleid wordt uitzendwerk meer en meer aanvaard als duurzame tewerkstelling, wat het vaak helemaal niet is.
Maar liefst 66 procent van de uitzendkrachten wil liever een vast contract, bij jongeren is dat zelfs 71 procent.
De impact op uitzendkrachten is niet te onderschatten. Van Laere: ‘Onzekerheid, financieel of over hoe je je leven van elke dag inricht, heeft een grote impact op je welzijn. Niet weten of je morgen of de week erop weer werk of een inkomen hebt, dat weegt op je. Je kunt plots van een vroege naar een late shift worden ingepland. Hoe moet je je leven plannen als je niet weet of en hoe laat je morgen werk hebt?’
Een recent onderzoek van de VUB ontdekte zelfs dat uitzendkrachten een hogere sterftekans hebben dan wie met een vast contract werkt.
Pas de Belges
Van Laere vreest dat meer flexibiliteit ten koste van de werknemer het nieuwe normaal wordt. ‘Kijk naar de situatie bij Delhaize, waar in de zelfstandige winkels vandaag al twee keer minder vast personeel aan de slag is. Het verschil wordt deels opgevangen door werknemers die met bedenkelijke contracten werken. In Nederland vullen kinderen van dertien jaar de rekken van de supermarkt. We moeten dat afglijden stoppen. Duurzame tewerkstelling is in het belang van ons allen.’
Vrijdagavond, 22 uur in de Antwerpse haven. Het is intussen donker en de middagshift bij havenbedrijf Katoen Natie zit erop. De waterbus zit nokvol met mannen en hier en daar een enkele vrouw. ‘Pas de Belges ici’, vertelt de 27-jarige Manon uit Spanje. Ook zij werkt met weekcontracten en moet haar ritjes met de waterbus zelf betalen.
Slechts één man hier blijkt een vast contract te hebben, de mondige Redouan. Een half uur later meren we aan voor het reuzenrad waar toeristen zich amuseren met kiekjes maken van de kathedraal en de statige Boerentoren, net als Katoen Natie nu ook in handen van miljardair Fernand Huts.
