Activisten worden al gauw bestempeld als simpele zielen, idealisten of dromers, van wie de eisen niet opgewassen zijn tegen de mening van ‘serieuze’ mensen, wier stem luider klinkt naarmate ze pessimistischer zijn.
Het is dan ook geen verrassing dat uitgerekend twee Brusselse activistische organisaties, ‘Rechtop een dak’ en het ‘syndicat des immenses’, bij de faculteit toegepaste economie aan de ULB een studie besteld hebben over de kosten van dakloosheid in onze hoofdstad. En de studie bevestigt wat ze al dachten: ten eerste kost dakloosheid ons ongeveer 210 miljoen per jaar, of vijfmaal zoveel als het budget van de bevoegde minister Alain Maron. Ten tweede blijkt uit de studie dat wat een dakloze gemiddeld per jaar kost (41 000 euro) ongeveer even veel is als wanneer we iemand echt herhuisvesten in plaats van noodopvang bieden.
Voortaan kunnen politici en de stad Brussel het bestaan van die studie niet meer ontkennen. We kunnen niet langer beweren dat het geld er niet is om komaf te maken met op straat leven. Waarop wacht België dan om het Finse voorbeeld te volgen? Finland is het enige Europese land waar, dankzij een proactief beleid, dakloosheid daalt.
Wat houdt ons tegen, aangezien het geen kwestie van geld is? Het antwoord is samen te vatten in één zin: de – onterechte – overtuiging dat dakloosheid niet te verhelpen valt. Zo’n overtuiging moet goedpraten dat er geen enkele visie is op preventie van dakloosheid, dat we een gruwelijk tekort hebben aan betaalbare woningen, en dat we ons tevreden stellen met slechts noodopvang voor daklozen. En daarmee schieten we tekort op vlak van menselijkheid en waardigheid.
~ Lees de studie (ook in het NL) via www.syndicatdesimmenses.be/co-commanditaire-de-letude-dulbea/
Laurent D'Ursel, activist bij daklozenorganisaties
