Versta mij niet verkeerd, uiteraard is het noodzakelijk om te waken over de kwaliteit van onze zorg en om rotte appels zo snel mogelijk te verwijderen. Maar het is verkeerd om ons hele zorgsysteem in een beheersingsmodel te dwingen. We controleren en inspecteren en denken daardoor dat we goed bezig zijn. En de medewerkers moeten ondertussen presteren, opleveren en taken uitvoeren in functie van de gecontroleerde parameters.
We hebben onze zorg de afgelopen decennia zodanig geprofessionaliseerd dat we bijna zouden geloven dat er niets meer fout kan lopen. De lijsten met criteria waar woonzorgcentra – maar ook kinderdagverblijven — aan moeten voldoen, worden almaar uitgebreider. De cruciale vraag blijft evenwel onbeantwoord: hoe ervaren bewoners de zorg die ze krijgen? Het antwoord op die vraag kun je niet vertalen in objectieve parameters. Het is niet omdat je als bewoner elke ochtend gewassen wordt en elke middag op tijd aan tafel zit, dat je je goed voelt. Als bewoner vraag je vooral tijd, engagement, waardering en respect van de mensen die voor je zorgen. En laat dat net zaken zijn die zich moeilijker laten aan- of afvinken tijdens een snelle inspectie of waar, als gevolg van de focus op controle, onvoldoende ruimte voor rest.
We moeten het model van onze zorg grondig herdenken. Het is bovendien de vraag of we de komende jaren nog voldoende mensen zullen vinden voor de zorg.
Het is dan ook hoog tijd om veel breder te kijken. We zullen onze zorg meer moeten integreren in de samenleving. Als we voldoende kwaliteit willen leveren, dan zal het kleinschaliger moeten. En dan zullen we allemaal onze verantwoordelijkheid moeten opnemen. We kunnen niet exclusief blijven rekenen op de professionele zorg om alle noden te lenigen. We zullen het ook moeten hebben over werkbaar werk, waardoor we zelf meer ruimte krijgen om te zorgen voor hen die ons het dierbaarst zijn. Dat zal inspanningen vragen op alle niveaus, maar laat ons daar samen werk van maken.
LUC VAN GORP, Voorzitter CM